“Leg het aan me uit alsof ik een kleuter ben.” Dat vind ik een mooi principe.

KIS. Keep It Simple. Want het is makkelijk om overrompeld te worden als je beelden ziet van mensen in smetteloos witte jassen in een laboratorium vol ingewikkeld uitziende en vast erg kostbare apparatuur. Die mensen in die witte jassen hebben er immers voor geleerd? Die weten echt wel wat ze doen.

Maar is dat zo? Een stukje geschiedenis. De Amerikaanse bacterioloog John Enders kreeg in 1954, samen met twee anderen, de Nobelprijs voor de geneeskunde. Zij waren gekomen met de methode van celkweek om virussen de gelegenheid te geven te vermenigvuldigen zodat ze bestudeerd konden worden. Dat ging zo.

Er werd lichaamsvocht of weefsel afgenomen bij een zieke. Dit werd in een kweekschaal of reageerbuis gemengd met een cellijn, meestal zogenaamde vero-cellen, niercellen afkomstig uit een apensoort. Om die cellen in leven te houden werd als voeding serum toegevoegd, afkomstig uit een ongeboren kalf. Om ervoor te zorgen dat er geen schimmels in de kweek zouden groeien mikten ze er wat antibiotica bij, en een stof die niercellen afbreekt. Dan werd de hoeveelheid voeding verminderd, de cellen werden verhongerd. Nu een paar dagen wachten. En zie, in de kweek vindt een cytopathisch effect plaats. De afbraak van cellen, in gewone-mensen-taal. Conclusie: Een virus!

Misschien ligt het aan mij, stomme vraag, maar … Hoe wisten ze dan zo zeker dat die celafbraak het gevolg was van de aanwezigheid van een virus? Kan het niet zijn veroorzaakt door alles wat werd toegevoegd? Of door hoe de cellen werden behandeld?

Maar het winnen van een Nobelprijs is zoiets als een heiligverklaring. Dan kun je in de ogen van je bewonderaars niets meer fout doen. En, erger nog, werd dit procedé klakkeloos overgenomen en nu nog steeds gebruikt om “virussen” te “vinden.”

Stefan Lanka deed een simpel experiment. Hij deed wat anderen al die tijd hadden nagelaten. Een controle-experiment. Hij deed hetzelfde als virologen doen. Met één verschil. Er werd in zijn celkweek niets toegevoegd uit een zieke patiënt. Alleen de gebruikelijke cellijn en de toevoeging van de andere bronnen van genetisch materiaal en de gifstoffen. En wat denk je? Hij vond dezelfde “virusdeeltjes” als de virologen…

Huh? Waar komen die nou vandaan? Er was immers niets toegevoegd dat uit een zieke afkomstig was? Conclusie: Het is de nog steeds als gulden standaard geaccepteerde methode die de “virusdeeltjes” produceert. Er is geen sprake van “een virus.” Wat wordt gevonden zijn de afbraakproducten van cellen die het loodje leggen door hoe ze worden mishandeld.

Je kunt slechts oorzakelijkheid van een deeltje aantonen wanneer je alleen dat ene deeltje hebt, niets anders. Daarom moet dit proces beginnen met isolatie, of zuivering, van dat ene deeltje om mee te experimenteren.

Geloof het of niet, maar dit is nooit gedaan. Geen enkel gezondheidsinstituut ter wereld kan bewijs overleggen van deugdelijke isolatie, zo blijkt uit deze video. Tunnelvisie?

Voor wie het zien kan blijft het een prachtig fenomeen, hoe zaken bij elkaar komen.

Dit kanaal begon in juni 2020 met een video waarin naturopaat, onderzoekster en activiste Kate Sugak bericht over experimenten van de Duitse bioloog Stefan Lanka. Deze loofde eerder een beloning uit van 100.000 euro aan degene die hem een studie kon laten zien die het bestaan van het mazelenvirus bewees. Hoe dat allemaal ging kun je zelf opzoeken. Spoiler alert: die ton zit nog steeds in zijn zak …

Het was de meest wonderbaarlijke ontdekking die ik deed toen ik me ging verdiepen in wat er begin 2020 ogenschijnlijk gaande was. Dat nieuwe virus, weet je nog?

Ook ik verkeerde in de veronderstelling dat zoiets als een virus bestond. Ik had me nooit verdiept in microbiologie of virologie. Tot ik die video zag van Kate Sugak over Stefan Lanka’s werk. Je kunt de video nog eens terugkijken, maar de strekking ervan is dat wat in virologie wordt betiteld als “een virus,” een deeltje dat van buiten ons lichaam binnenkomt en ons ziek maakt, feitelijk het resultaat is van de gebruikte methode.

Met andere woorden, dit hele “wetenschappelijke vakgebied” is gebaseerd op een misvatting. Het bestaan van welk virus dan ook is nooit aangetoond. Ook niet het “nieuwe coronavirus” dat de naam SARS-CoV-2 kreeg. En, van iets dat niet bestaat kunnen ook geen varianten voortkomen. Het is een beetje een missie geworden om die boodschap uit te dragen. Want bewijzen zijn er genoeg.

Niet dat dit de uiteindelijke bedoeling van dit kanaal is. Het doel is om, door middel van video’s die ik plaats, te laten zien hoe we er collectief voorstaan, en dat dit geen fraai beeld is, wat uiteindelijk dient te leiden tot de vraag of, en hoe, het anders zou kunnen. Maar omdat “corona” vers in ieders geheugen ligt, zij het momenteel onder het oppervlak, was het de grootste en meest omvangrijke psychologische operatie ooit, iets waar nagenoeg elke wereldburger, meestal op een negatieve manier, werd geraakt. Daarom is het belangrijk om te blijven komen met verslagen van wat er, buiten het zicht van de massa, allemaal is gebeurd.

Ik kan het niet vaak genoeg herhalen, begrip staat of valt met de beschikbaarheid van degelijke informatie. Dat was ook de gedachte van de Canadese biostatistica Christine Massey. Net als ik kwam zij al vroeg terecht bij het werk van de eerder genoemde Stefan Lanka, Andrew Kaufman en Tom Cowan. Zij zochten allen naar wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van virussen. Allen zonder resultaat.

Christine richtte honderden WOO-verzoeken (Wet Open Overheid) aan allerlei Canadese en internationale instellingen voor gezondheid met de vraag of zij beschikten over informatie die het bestaan van virussen bewees. Een vruchteloze exercitie, zo blijkt. Het is er niet. “Het virus,” of welk virus ook, werd nooit aangetoond te bestaan volgen de Postulaten van Koch.

Schokkend om te zien dat de instellingen die ons voorhouden op te komen voor onze gezondheid dit bewijs niet hebben.

Hoe je het ook wendt of keert, vanuit welke invalshoek je het ook benadert, terugkijkend in de geschiedenis zie je dat er weinig is veranderd. Maar dan moet je wel door bepaalde dingen heen kijken. Als ik dat doe zie ik dat het alleen maar lijkt alsof de mensheid een heel eind is gekomen in de laatste paar eeuwen, ten opzichte van de duizenden jaren daarvoor. Kijk eens wat we allemaal hebben. Kijk eens wat we allemaal kunnen.

De misvatting hier is dat het niet wij zelf zijn geweest die al die dingen hebben uitgevonden. Dat waren er slechts weinigen onder ons. Ik heb persoonlijk niets te maken gehad met de rappe technologische ontwikkelingen van de laatste decennia. Jullie vast ook niet. We gebruiken het en achten onszelf daardoor slimmer dan de talloze generaties die ons voorgingen.

Tegenwoordig is het meest in het oog springende voorbeeld hiervan natuurlijk die dwingende kwelgeest, de alomtegenwoordige mobiele telefoon. Ons leven in een doosje. Maar het leven is daarbuiten … En van alles dat voor ons wordt gedaan leer je zelf niks. Wat ook blijkt. Wat was tegenwoordig de gemiddelde aandachtsspanne? 7 seconden? Het was in ieder geval inmiddels minder lang dan die van een goudvis … Bravo!

Even onmiskenbaar is het dat de massa al millennia wordt bestuurd door een kleine maar machtige groep. En in het land der blinden is Eenoog koning.

Ik heb het al vaker opgemerkt. Hoe weten we wat we weten? Door de beschikbaarheid van informatie. En wie had de macht over die beschikbaarheid? De eerder genoemde kleine groep. Met twee resultaten. Zij konden informatie onthouden aan de massa. En door het toepassen van wat zij wisten, en de massa niet, konden zij het doen voorkomen alsof zij werkelijk machtige mensen waren die je maar beter kon gehoorzamen, of anders …

Missen in kerken waren visueel indrukwekkend. De grote hoge ruimte, de rijke decoratie, de gewaden van de priesters. De mis was in het Latijn. En wie onder het gewone volk kende Latijn? Het moet behoorlijk indruk hebben gemaakt. Het had er de schijn van dat die kerkelijke lieden iets wisten dat de massa niet wist. Dus maar beter gehoorzamen aan de Kerk.

Ze zullen het aan hebben zien komen. Of misschien was het gewoon gepland. Maar in de loop van de laatste eeuwen nam het gezag van de Kerk af. Het langzaam ontstane vacuüm werd opgevuld door “wetenschap.” Maar het principe is hetzelfde. Wat niet wordt begrepen door gebrek aan informatie om het te doorzien komt over als magisch, als machtig. Zo werd de “medische wetenschap” tot een nieuwe religie. En hoe machtig die religie is hebben we tijdens “ corona” allemaal kunnen zien. Veilig en effectief. En het gros van de massa trapte erin. Uit onwetendheid.

Als ik naar mezelf kijk moet ik toegeven dat naïviteit vele jaren nodig heeft om te slijten. Ik heb de afgelopen 25 jaar bij grote gebeurtenissen vaker gedacht “nu gaat het uitkomen, nu zal iedereen het zien.” Maar helaas.

Het is daarom van cruciaal belang om je te informeren, je onwetendheid te doorbreken.

Document: https://www.documentcloud.org/documents/23696654-us-socom-procurement-document-announcing-desire-to-utilize-deepfakes

Hele uitzending: https://www.bitchute.com/video/Ws-mhts2KlA/

“We leven in een tijd waar je niets meer kunt vertrouwen van wat je hoort, ziet of leest in de mainstream media,” verzuchtte ik al een jaar of tien geleden.

Ik kijk al ruim tien jaar geen tv meer. Ik kreeg genoeg van de eenzijdigheid, de vooringenomenheid, de propaganda. Wel kijk ik dagelijks op de website van de NOS en zeg dan tegen mezelf “eens kijken wat ze vandaag weer te liegen hebben.”

Diezelfde NOS, en hun wapenbroeders en zusters bij de publieke omroepen, je weet wel, die omroepen die royaal betaald worden van ons belastinggeld, waarschuwen de laatste jaren met de regelmaat van de klok voor “nepnieuws.”

Maar, zoals dat altijd gaat, en zo moet je het ook zien, hetgeen waarvan zij anderen beschuldigen is wat zij zelf doen. En alweer, zo gaat dat helaas ook altijd, heeft de geconditioneerde massa niet in de gaten dat ze eenzijdig en gericht worden voorgelicht. Maar het vormt wel hun meningen, en er staan verkiezingen voor de deur. Een moment waarop zaken drastisch zouden kunnen veranderen.

Dus draait de propagandamachine op volle toeren, krijgen partijen die werkelijk voor zo’n verandering kunnen zorgen gemarginaliseerd, zwartgemaakt en weggedrukt.

Maar het zal allemaal nog erger kunnen worden. Vanaf 1 januari 2026. 31 december is de sluitingsdatum voor een aanbesteding, gericht aan bedrijven die technologie ontwikkelen. In deze korte video, een uitsnede van de laatste bijdrage van Truthstream Media, zien we het verlanglijstje van het militaire apparaat wat betreft de gewenste technologische ontwikkelingen. Zwart op wit, dit is een officieel overheidsdocument. De links naar het document en de hele aflevering bovenaan.

Overheden wereldwijd waarschuwen tegen “deep fake” video’s, video’s die op een computer zijn gemaakt en zo goed lijken dat ze nauwelijks of niet te onderscheiden zijn van echt. Video’s waar je dus iedereen alles kunt laten zeggen op een manier die zo echt is dat de geconditioneerde massa, die niet heeft geleerd zelfstandig na te denken op basis van werkelijk betrouwbare informatie, als zoiets nog bestaat, zal denken dat het echt is.

Ze schijnen al te worden gebruikt door Israël om de bevolking nog verder op te hitsen in het conflict tegen de Palestijnse bevolking. Een oude truc. “Onze jongens drijven dood in het water!” Met dit nepnieuws werd de Amerikaanse bevolking opgehitst om steun te geven aan een oorlog in Vietnam. De “volledig onverwachte” aanval op Pearl Harbor bracht de VS in de Tweede Wereldoorlog. Of 11 September. Binnen een paar uur “wist” men al dat het Osama bin Laden was. Binnen een paar maanden begon de “oorlog tegen het terrorisme.”

Het Amerikaanse leger maakt nu openlijk de wens bekend te kunnen beschikken over een “nieuwe generatie technologie voor deep fakes.” Om jou en mij te bedriegen. Hypocriet? Hoezo ...?

Het is één van die grote leugens, zoals we ze al vaak hebben aangehaald. Leugens zo groot dat het onmogelijk lijkt om de opvatting van de massa te keren.

Het misschien wel de eerste uiting van beroepsmatigheid in ons jonge leven, doktertje spelen. Op de kleuterschool, ik weet het nog als de dag van gisteren …

Als kind is iedereen waarschijnlijk vaker bij een dokter geweest. En artsen maken doorgaans al indruk op volwassenen, laat staan kinderen. Want volwassenen waren natuurlijk ook eerst kind, kregen te maken met een arts, dat maakte indruk, en dat blijft.

Het zijn bijna de nieuwe halfgoden, nu religie in een aardig deel van de wereld aan glans heeft verloren door allerlei schandalen die maar boven blijven komen, iets met misbruik, ander verhaal weer. Off topic, in goed Nederlands.

Het wordt ook wel “het effect van de witte jas” genoemd. Maar onze voorstelling, die het gevolg is van een diepe conditionering vanaf de wieg, letterlijk, is dat zij heersen over onze gezondheid, ons grootste goed. Of zelfs over leven en dood.

De conditionering houdt in dat, als we ziek zijn, het gevolg van een virus, bacterie of andere ziektekiem, zij degenen zijn tot wie we ons moeten wenden om weer beter te worden, of in leven te blijven. Zij hebben ervoor geleerd, toch?

Inderdaad. Daar hebben ze voor geleerd. In een medische opleiding die zo’n eeuw geleden is gekaapt en gestuurd door het grote geld. Ik heb er al vaker over bericht. Zoals in een aflevering uit de serie "De machtspiramide" van Derrick Broze. Ook weer, Hugo, geen complot maar historisch feit.

Die overname en sturing, da’s dan één ding. Goed, twee dingen. Maar dit is het probleem met deze wereld. Alles draait, in ieder geval op één niveau, om geld verdienen. En waar verdient de farmaceutische industrie haar geld mee? Met gezonde mensen? Het fiksen van botbreuken? Natuurlijk niet. Het grote geld wordt verdiend met hun “geneesmiddelen.” En wat is dan het belang? Zieke mensen. Gezonde mensen hebben namelijk geen medicijnen nodig.

Maar daar wringt de schoen en kom ik terug op de conditionering waaronder we nagenoeg allemaal leven. Jullie niet. Jullie zijn hier. Jullie weten het ondertussen wel. Maar jullie, wij, zijn niet de massa. Anders zag het er allemaal heel anders uit. Het is ook hetgeen waar ik zelf uiteindelijk elke keer weer tegenaan loop. We zien het probleem wel. We zien het vuile spel erachter. Maar die o zo belangrijke massa, die nodig is voor een omwenteling, zal nooit kunnen geloven dat het doel van deze ogenschijnlijk nobele beroepsgroep niet het beter maken van mensen is, maar juist het omgekeerde. Het hele verdienmodel, wat blijkbaar belangrijker is dan mijn en jouw welzijn, drijft op het ziek houden van mensen. Want gezonde mensen …

Hoe krijg je die massa, inclusief al het goed bedoelend medisch personeel, aan hun verstand gebracht dat zij het allemaal verkeerd zien? Geloven in een door een “elite” geschapen mythe? Wie het weet mag het zeggen in een commentaar. Ik ben benieuwd.

Het gebeurt niet vaak. Maar heel soms kom ik video’s tegen die zo direct tot me spreken, zo één op één passen bij mijn persoonlijke ervaringen, dat ik even het gevoel alleen te staan verlies. Het maakt me blij en tegelijkertijd verdrietig.

Blij omdat het de herinneringen terugbrengt aan mijn periode van alleen-zijn, aan het begin van mijn volwassen leven, die zo bepalend zou zijn voor de rest ervan. Meest op een positieve manier, maar er zitten ook negatieve kanten aan.

En tegelijkertijd verdrietig, omdat ik, als iemand die dit proces van transformatie heeft doorgemaakt, vanuit die ervaring weet wat er voor nodig is, het werk dat gedaan moet worden. Het werken aan jezelf. Daar gedurende je “scholing” (conditionering om gehoorzaam te zijn en niet zelf na te denken, gewoon meedoen met de rest ...) ooit les in gehad?

Ik weet dus wat het vergt om door dit proces van transformatie te gaan. Vanaf het brute besef dat wie je bent niet hetgeen is wie je eigenlijk wilt zijn, de reis naar binnen, door de hectiek van de inhoud van je leven tot dan toe, eerlijk kijken naar jezelf en erkennen dat er dingen zijn in jezelf die je graag anders zou zien, en het gevecht met het valse ego, de door jezelf en je leven gecreëerde persona. Dit valse ego zal zo’n persoonlijke ontwikkelingsreis zien als een bedreiging, omdat het afhankelijk is van aandacht en erkenning van buitenaf. En van binnen is er verder niemand dan jijzelf. Hoewel de beloning aan de andere kant van het proces niet in woorden (of geld …) is uit te drukken, het vraagt veel om daar te komen.

Maar hoe kom je op het punt dat dit proces überhaupt in beeld komt? Niet op school. Of misschien, als je filosofie gaat studeren. Maar dat zullen er niet veel zijn. Niet bij de koffieautomaat op het werk. Zeker niet bij Nederlandse mainstream omroepen, afgezien van uitzendingen van Omroep Hindoe Media of De Boeddhistische Omroep? O, zijn er niet meer … Het kabinet Rutte II maakte een einde aan de subsidie … Snap het. Het tijdschrift Happinez?

We leven in een wereld en een tijd waar weinig ruimte is voor je innerlijke ruimte. Teveel afleiding. Het loopt over van het materialisme, spiritualiteit is meestal een persoonlijk iets. De gedachte die voortkwam uit mijn eigen ervaring, terugkijkend na wat jaren groei, het is het leven dat je brengt naar dit beginpunt. Er gebeurt iets in je leven dat je wegrukt uit je normale doen. Misschien een ongeluk waardoor iemand in een ziekenhuis komt te liggen en uiteindelijk, ziek van verveling van het tv-kijken, terecht komt bij zijn eigen gedachten, de poort naar het innerlijk. Bij mij was het depressie, maar het kwam op hetzelfde neer. Ik raakte erdoor in een isolement en er was geen andere weg dan naar binnen.

Noem het goed karma. Niet dat ik het zo ervoer toen ik door het pijnlijke deel van het proces ging, de confrontatie met jezelf. Maar nogmaals, het was het allemaal meer dan waard. Maar ik zie het weinigen doen. Misschien geïnspireerd door deze video? Doe ik het voor.

Er is een verschil tussen iets weten of iets beseffen, realiseren, je van iets bewust zijn.
Het verschil is dat bij het eerste, iets weten, men kennis heeft genomen van iets, of iets heeft begrepen. Maar het zet niet per sé aan tot handelen, of veranderen.

Aan de andere kant, wanneer men iets heeft beseft betekent dat de constatering van iets dat aanzet tot verandering, en handelen naar die constatering, wat, hopelijk, leidt tot een bepaalde verbetering.

Ik heb al tientallen jaren het idee dat ik behoor tot een kleine groep fortuinlijken die door hun levensloop zijn gestuit op verborgen of lang vergeten kennis. Kennis die me al vroeg deed inzien dat er veel meer is dan het zichtbare en tastbare, en de invloed ervan.

Waarom zijn de dingen in de wereld zoals ze zijn? En, terugkijkend in de geschiedenis, waarom lijkt dat maar niet te veranderen?

Hugo de Jonge zal er het zijne van denken wanneer hij dit leest, maar het is onmiskenbaar dat een zeer kleine groep invloedrijken bestaat die zeker niet de beste bedoelingen heeft met de mensheid als geheel, ook al zullen zij waarschijnlijk in de waan verkeren dat zij het goede doen, hoe moeilijk hun keuzen soms ook zijn.

Maar, zoals op dit kanaal veelvuldig is te zien, het is geschiedenis, geen “complottheorie,” Hugo, dat de richting van de ontwikkeling, of liever het gebrek daaraan, wordt bepaald door de ultrarijken, die hun fortuin gebruiken om invloed te kopen, zoals bijvoorbeeld, de Rockefellers, Gates, Soros.

Gulle donaties aan allerlei zaken, maar wie betaalt bepaalt. Onderwijs, het fundament van het leven van iedereen, is daar de belangrijkste uiting van. Op de meeste plaatsen is het verplicht. Maar wie bepaalt de inhoud en de richting?

We staan er collectief misschien wel slechter voor dan ooit. Blijkbaar hebben al die jaren van onderwijs er niet voor kunnen zorgen dat we er als collectief op vooruit zijn gegaan. De Bijbel maakte al gewag van allerlei oorlogen en conflicten. De geschiedenis staat er bol van.

Toen ik 19 was stelde ik mezelf de vraag wat mensen wereldwijd als individu zouden antwoorden op de vraag wat men graag wil in het leven. Oorlog? Conflict? Nee. Iedereen streeft als individu naar rust en de vrijheid het leven zo aangenaam mogelijk te maken voor zichzelf en zijn geliefden, zonder dat recht voor anderen te schenden.

Blijkbaar is het besef nooit massaal doorgedrongen dat het anders moet, anders kan. Besef waarnaar gehandeld wordt om te verbeteren. De grote dictators uit de geschiedenis wisten het. Wil je een blijvende verandering teweeg brengen in het denken van een massa dan moet je je richten op de nieuwe generaties. Ofwel, je ideeën verwerken in het onderwijs. Opdringen, blijven herhalen. Dat werkt, weten we.

Het zou mooi zijn als onderwijs mede bestond uit inhoud zoals de video van vandaag.
Zodat er besef komt van hoe dingen werken op een hoger plan. En er naar dat besef wordt gehandeld om onszelf en het collectief te verbeteren.

Mensen blijven mensen, en mensen maken fouten. Als de plannen voor een valse vlagoperatie waterdicht zouden zijn zou er vanzelfsprekend nooit sprake kunnen zijn van “complottheorieën.” Als alles in een officieel narratief klopt is er niets om tegenin te gaan. Maar, als gezegd, mensen maken fouten. Dingen gaan mis. Niet alles is te voorzien.

En, hoe omvangrijker de gebeurtenis, des te groter is de kans op fouten die een leger aan oplettenden wereldwijd niet zullen ontgaan. Nu hebben we immers internet om bevindingen te vinden en te delen. Elkaar te wijzen op dat soort tekortkomingen in wat van officiële zijde wordt verteld. Want dat het gezond is om te twijfelen aan alles wat over de lippen komt van deze of gene hoge ome mag ondertussen toch wel duidelijk zijn …

En geen gebeurtenis in de wereldgeschiedenis omvangrijker dan wat plaatsvond op 11 september 2001. Waar heel veel mis kon gaan, en ook ging, zoals we tot nu toe zagen. Het vormde de voedingsbodem voor wat de 9/11 Truth Movement is gaan heten, een wereldwijde beweging om de waarheid te achterhalen over de werkelijke feiten van die dag.

In het laatste deel van deze lange documentaire richten we ons op Gebouw 7 van het WTC-complex. Een wolkenkrabber van 46 verdiepingen, niet getroffen door een vliegtuig, maar naar verluidt had het wel schade opgelopen bij het instorten van de Noordtoren. Her en der waren wat branden. Ook dit was een kantoorgebouw met veiligheidsvoorschriften voor brandveiligheid. Gebruikte materialen voor interieur en meubilair moesten een bepaalde mate van brandvertraging bezitten. Lijkt me logisch. Het laatste dat je wilt in een torenhoge wolkenkrabber is brand. Dat brandweer komt met blussen maar zo hoog. Dan ben je afhankelijk van een blussysteem in het gebouw, en dan maar hopen en bidden dat het werkt.

Kortom, zoals wel het geval was bij Twin Towers, in Gebouw 7 was geen sprake van kerosine als brandstof voor de branden. Het waren dus branden van de enig overgebleven brandstof, interieur en meubilair. Dat moest voldoen aan veiligheidseisen, dat brandwerend of vertragend was… Het type brand dat qua temperatuur nooit ook maar in de buurt komt van wat nodig is om staal significant uit te doen zetten.

Toch was dit de uitleg van NIST, het instituut dat de opdracht had het instorten te onderzoeken. Trots werd aangekondigd dat men een nieuw type instorting had ontdekt als gevolg van thermale expansie. Of uitzetting door hitte, in gewoon Nederlands. Ehm … Hitte …? Welke hitte? Van die kantoorbrand?

En dan, hoe het gebouw uiteindelijk recht naar beneden in elkaar zakt, voor een deel met de snelheid van vrije val, ofwel het ontbreken van enige weerstand bij het vallen door de onderliggende structuur van staal en beton.

De Nederlandse expert in gecontroleerde sloop met explosieven, Danny Jowenko, werd beelden getoond van het instorten van Gebouw 7, zonder te weten dat het om 11 September ging. Zijn expert mening? “Dat is nagesprongen. Dat heeft een team van experts gedaan."

Het lijkt een trend van deze tijd. Iemand komt over een onderwerp met goede argumenten tegen de officiële en algemeen aanvaarde lezing. Dan noem je zo iemand een mafkees en betitelt wat hij of zij zegt als onzin, en laat het daarbij. Als zo’n persoon in de ogen van de onwetende massa maar genoeg zeggingskracht heeft dan kan degene die de goede argumenten aandraagt hoog en laag springen, de argumenten kunnen nog zo sterk zijn, maar het falen van het voorstellingsvermogen zal de massa beletten zelfs maar aandacht te besteden aan het zelf onderzoeken van de tegenargumenten.

“Maak de leugen zo groot en blijf deze herhalen. De massa zal zich niet voor kunnen stellen dat het een leugen is.” Om Hitlers propagandaminister Joseph Goebbels nog maar weer eens te parafraseren. Of dit zijn precieze woorden waren weet ik niet.
Ik was er immers niet bij …

Maar dat maakt het principe niet minder waar. 11 September mag dan alweer 22 jaar geleden zijn, en het geheugen van mensen is helaas kort. Dit geld natuurlijk niet voor het “corona”-tijdperk, dat nog maar net achter ons ligt. Maar daar gaat deze video niet over. Ander keertje weer.

We zagen dit principe inderdaad ook weer in de jarenlange nasleep van “de terroristische aanslagen van 11 September.” Misschien, maar door wie?

Dat is niet een vraag die in deze lange documentaire aan bod komt. Maar aan de hand van het voorgelegde bewijs en bijbehorende argumentaties kunnen we in ieder geval één ding zeker weten. De vermeende terroristen werden niet aangestuurd vanuit een grot in Afghanistan door een oude man met een laptop die afhankelijk was van nierdialyseapparatuur. Hoezo dat niet?

In dit deel wordt pijnlijk duidelijk dat de drie … Drie? Die torens van het WTC, dat waren er toch twee, geen drie? Wat achtergrond. Het complex van het World Trade Center in New York bestond uit zeven gebouwen, waarvan de Twin Towers er twee waren. De gebouwen 3 t/m 6 waren veel lager. Beschadigd door vallend puin, maar niet ingestort. Rest nog Gebouw 7, een wolkenkrabber van 46 verdiepingen. Deze “stortte in” rond 17.20 lokale tijd. Bij ons was het toen al laat in de avond. Ik kan me ook niet herinneren dat hierover in Nederland is bericht. Maar Gebouw 7, het derde dat “instortte” en ook wel “het rokende pistool” wordt genoemd, behandelen we in het volgende en laatste deel.

Drie torens, dus. De twin Towers. 110 verdiepingen. De schade aan beide gebouwen was hoog. De structuur eronder was volledig intact en gebouwd om, zelfs bij schade, overeind te blijven. En dan begint het gedraai. Tot en met het schenden van al honderden jaren geldende wetten van de natuurkunde.

Spijtig genoeg werd dit debat buiten de media gevoerd, ver buiten het zicht van de massa, die daardoor niet deze cruciale informatie meekreeg die een compleet ander licht werpt op de hele zaak.

In de openbaarheid hoef je iemand alleen maar “complotdenker” te noemen, en de massa ziet je niet meer staan en zal niet luisteren naar je argumenten, hoe krachtig ook ...

Terwijl ik de vertaling aan het nakijken ben, tijdens het vertalen zelf ligt de aandacht meer bij taal dan daadwerkelijke inhoud, kan ik het niet helpen voortdurend met mijn hoofd te schudden bij de opsomming van mankementen bij de officiële uitleg van de Amerikaanse overheid ove het instorten van de fameuze Twin Towers van het World Trade Center in New York.

Misschien heb ik dit al eerder verteld, maar, voor de nieuwkomers (van harte welkom!), dit ongelofelijk complexe verhaal begon voor mij natuurlijk op de dag zelf.

Ik weet het nog goed. Ondanks dat ik als verkoper werkte bij een elektronicaketen,
ik stond zelfs op de tv-afdeling, had ik die middag niks meegekregen van de gebeurtenissen die zich daar hadden afgespeeld. Niemand was naar binnen komen rennen. Op de tv’s die stonden uitgestald zal waarschijnlijk een demo hebben gedraaid, in plaats van een tv-zender. Na zessen ging ik naar huis.

Toevallig had ik een Amerikaanse vriend als gast. Hij zat in staat van verbijstering naar het scherm te staren. Ik vroeg wat hem scheelde. Kort vertelde hij dat er vliegtuigen tegen beide van de Twin Towers waren gevlogen. Een terroristische aanval op Amerika.

Eerste reactie, eigen schuld, dikke bult. Dat krijg je ervan als je iedereen overal ter wereld al tientallen jaren aan het provoceren bent. Ik ging naar buiten, even roken.

Terug binnen, en kijkend naar de beelden, begon de omvang van het gebeuren tot me door te dringen. Als verzamelaar van nieuws stopte ik nieuwe banden in mijn beide videorecorders, zette de ene op NOS en de andere op RTL-4. Internet was in die tijd nog niet zo snel en interactief. Filmpjes waren er nauwelijks, laat staan live streams.

Dag na dag volgde ik de verslaggeving. Dagen werden weken, werden maanden. Maanden… Dat was wat mijn eerste argwaan wekte. Elke dag werden op journaals de nog steeds rokende puinhopen getoond. Ehm… Na maanden brandde het nog steeds? Ondanks dat je voortdurend brandweerlieden op de puinhoop zag die aan het blussen waren? Al met al toch een kantoorbrand? Hoe kan dat maanden blijven branden, ondanks blussen en ondanks hevige regenval in New York? Verdacht.

Zoals met alles hield uiteindelijk de berichtgeving over 9/11 op. Amerika was inmiddels een oorlog begonnen tegen Afghanistan, waar de hoofdverdachte, Osama bin Laden, zich op zou houden.

Het zou duren tot 2006 voor ik zicht kreeg op feiten die in de mainstream niet waren verteld. Alles wat er aan het verhaal niet klopte. De eerste grote internetdocumentaire Loose Change kwam uit. Na het zien ervan meldde ik me als vrijwillig vertaler bij Architects & Engineers for 9/11 Truth. Later werd ik gevraagd om de site van Consensus 9/11 te vertalen, wat ik jaren deed.

Nu, met het vertalen van deze alomvattende documentaire over de aantoonbare onjuistheden in het officiële verhaal, voelt het als een afsluiting.

Een druppel op een gloeiende plaat? Mosterd, ver na de maaltijd? Gezien alles wat uit 11 September is voortgekomen vind ik van niet. Jij?

School was voor mij, zoals waarschijnlijk voor de meesten, een martelgang. De verplichting. Het heet ook “leerplicht,” het “moet van de wet.”

Het is, zoals met bijna alles, ook weer een voorbeeld van iets dat wordt voorgehouden als iets goeds. Wie kan er nu tegen zijn dat alle kinderen dezelfde kansen krijgen?

Maar wat leren we er nu werkelijk dat zinvol is voor de rest van ons leven? Over misschien wel het belangrijkste stuk gereedschap, kennis van het menselijk gedrag, de psychologie? Hoe om te gaan met teleurstelling, verdriet, verlies, boosheid. Zodat we de wereld beter kunnen maken door een beter begrip hoe met elkaar om te gaan.

Hoe om te gaan met opgroeiende kinderen, pedagogiek?
De meeste leerlingen zijn immers toekomstige ouders.

Of structureel leren denken, leren je gedachten onder controle te houden en te ordenen? Een permanent hoger bewust zijn van alles?

In plaats daarvan werd ons hoofd gedurende tenminste tien jaar volgepompt met meest nutteloze feiten. Hoe beter je was in het reproduceren van wat je werd verteld, des te hoger je punten. En als je niet deed wat er werd gezegd dan kreeg je straf.

In dat laatste zit eigenlijk de achterliggende gedachte. School is niet bedoeld om jonge mensen te leren over het leven, hoe zich voor te bereiden op allerlei omstandigheden en daar goed mee om te kunnen gaan. Het is bedoeld om erin te rammen, tenminste tien jaar lang, en tijdens de vormende jaren, dat er een hiërarchie bestaat in onze wereld die verlangt dat je doet wat je wordt gezegd. Doe je dat goed dan verwerf je meer leefcomfort via een hoger inkomen. Een beloning.

Doe je dat niet, denk je zelf na en doe je niet klakkeloos wat een ander zegt dan ondervind je tegenwerking, isolering, geringere kansen, een lager loon, minder leefcomfort. Straf, eigenlijk.

De bedoeling van het systeem om de massa onder de duim te houden is het creëren van en in stand houden van onwetendheid. Wanneer stukjes informatie ontbreken wordt het onmogelijk om een juiste conclusie te trekken. Deel van het heersende systeem is dan ook het verhullen van cruciale informatie. En, hand in hand hiermee, het sturen richting een leven dat wordt gedomineerd door materie. Het bezitten van dingen als levensdoel. Waarvoor gewerkt moet worden. Wat tijd kost. Veel tijd. En tijd vervliegt. Tijd eenmaal besteed aan het één kan niet worden besteed aan iets anders. En onze tijd hier is beperkt. Dat staat vast.

Ondanks alle moeilijkheden die ik moest overwinnen ben ik zeer gelukkig met hoe mijn leven is verlopen in dit opzicht. Ik was op jonge leeftijd al geïnteresseerd in religie, mythen en legenden, het paranormale. Ontdekte al vroeg dat er meer was dan slechts de materie. Dat de sleutel ligt in spirituele ontwikkeling, niet materiële.

Ik wil vanaf deze plek van harte de nieuwe documentaire van Martijn Poels aanraden,
“The Primeordial Code,” ofwel De Oercode. Maar kijk vooraf wat deze wijze Navajo te zeggen heeft over onwetendheid, met dank en hulde aan niburu.co.

Als het niet was gebeurd dan zou je met het officiële vertelsel van 11 September als filmscript niet aan moeten komen zetten bij de grote filmbazen van Hollywood. Ze hadden je hun kantoor uitgelachen. Ik weet niet of er voorbij de zogeheten B-film nog een categorie is, een C-film. Maar al zou die bestaan dan is het hele vertelsel van 9/11 bij elkaar opgeteld zo ongelofelijk ongeloofwaardig, daar zou geen investeerder ook maar een cent instoppen. Gegarandeerd een flop.

Zij, de krachten achter de schermen, weten drommels goed dat zij de mensheid globaal zo dom hebben gemaakt en gehouden, correctie, hebben onthouden van bepaalde informatie, dat, ondanks de honderden zaken die rammelen aan dit verhaal, het gros er toch in zal trappen zonder verdere vragen te stellen.

Neem nou vlucht United 93. Je weet wel, dat toestel van waaruit op miraculeuze wijze onmogelijke gesprekken konden worden gevoerd met mobiele telefoons. Dat kwam al aan bod. Dat toestel, dus.

Je moet de video maar kijken, of zoeken naar foto’s van de rampplek, net buiten Shanksville, een klein dorp in de staat Pennsylvania. De officiële lezing hier is dat het toestel op de kapers werd terugveroverd en opzettelijk neerstortte in een landelijk gebied, om meer slachtoffers dan degenen aan boord te voorkomen. De vertelling bij de foto’s is dat het hele toestel door de grond werd opgeslokt.

Toen de eerste reddingswerkers kort na het gebeuren arriveerden was dat wat ze aantroffen. Net als bij het Pentagon, geen grote brokstukken. Slechts wat kleine stukken schroot. En een geul van een paar meter breed. Een indicatie van de arrogantie van degenen die de massa conditioneerden. Zo achterlijk hebben ze de massa gemaakt, dat dit wordt geslikt zonder gemor.

Ik wil niet lastig zijn, of zo, maar ik heb toch een vraagje. Nou, best wat vraagjes. Maar laat ik hier beginnen. Als, zoals gezegd, het toestel in zijn geheel neerkwam, hoe konden er dan brokstukken worden gevonden, verspreid over een gebied van vele vierkante kilometers?

O, schiet me nog wat te binnen. De FBI meldde na een paar weken dat 95% van het wrak was geborgen uit het gat in de grond dat zichzelf toedekte. Dat gat. Als dat zo is, waarom hebben we dan nooit een reconstructie van de brokstukken gezien, zoals het veel getoonde wrak van MH-17? Zoals we zagen bij vele vliegrampen om de oorzaak te achterhalen? Niemand heeft de wrakstukken ooit gezien. Waarom niet? Als hun verhaal klopt haal je zo toch meteen de angel uit dat deel van de complottheorie?

Nog een vraag. Waarom deden reporters ter plekke verslag van de geur van verschroeide aarde, niet die van verbrande vliegtuigbrandstof?

Er is zelfs, met de groeten van het officiële vertelsel, een film van gemaakt, met de tot de verbeelding sprekende titel “United 93.” Zodat er geen misverstand kan bestaan over de heldendaad van enkele passagiers om het toestel in onbewoond gebied te laten neerstorten om meer slachtoffers op de grond te voorkomen. Zo was het, en niet anders! Of toch...?

Vliegen is veel veiliger dan autorijden. De kans om te overlijden als gevolg van een auto-ongeluk is 1 op 6.700. De kans dat je leven eindigt door het neerstorten van een vliegtuig is 1 op 100.000 vlieguren. Dus, tenzij je je hele leven al vliegend doorbrengt, is die kans verwaarloosbaar. Maar het gebeurt soms, en laat een enorme ravage achter. Houd dat even in je achterhoofd.

Je kunt natuurlijk de pech hebben dat je toestel onderweg wordt gekaapt door een paar mensen met stanleymessen, op een zelfmoordmissie om het toestel in het hoofdkwartier van het Amerikaanse defensieapparaat, het Pentagon, te boren.

Wat hen op 11 september 2001 ook lukte. Zo wordt ons in ieder geval voorgehouden.

Eerder zagen we al dat men wist dat American Airlines Vlucht 77 koers had gezet richting Pentagon. En er geen actie tegen werd ondernomen, ondanks de aanwezigheid van een bataljon aan luchtdoelraketten rond hoofdstad Washington, juist voor dat doel. Het leek zelfs alsof er een bevel was het toestel niet neer te schieten. Maar was het wel dat toestel?

Ook hier zien we weer allerlei zaken die niet kloppen. Zoals het ontbreken van de eerder genoemde ravage na een vliegtuigcrash.

De romp van een vliegtuig is weinig meer dan een aluminium buis. Een blikje eigenlijk, met mensen, stoelen en bagage. Laat dat vliegtuig nou juist inslaan op een muur die net versterkt was. Dan zou je verwachten dat de dunne romp als een leeg blikje wordt geplet. Zoek maar eens naar afbeeldingen van schade aan een vliegtuig door een botsing… met vogels…

Maar niet op die magische dag.

Het Pentagon bestaat uit vijf ringen, A tot E, van binnen naar buiten. Volgens de officiële lezing drong het hele toestel door de versterkte betonnen muur van ring E, de buitenste, en door de muren van ring B om uiteindelijk een mooi rond gat van ruim drie meter te slaan in de muur van Ring C. Huh?!

Dat het hele toestel binnendrong weten we omdat een verslaggever van CNN ter plekke kort na wat het dan ook was dat gebeurde meldde dat er geen grote brokstukken te zien waren buiten het Pentagon. Geen romp, geen vleugels, geen motoren.

O ja, de motoren. Bijna zes meter hoog en ruim 3.000 kilo per stuk, gemaakt van metalen die de hoge temperaturen kunnen weerstaan. Wat je met een beetje gezond verstand zou verwachten is dat die solide motoren twee gaten in de muur zouden slaan, niet de dunne romp van aluminium… Toch?

Grappig, de animatie van Universiteit Purdue. Op het moment dat het vliegtuig de muur binnendringt verdwijnen de motoren als sneeuw voor de zon. Hahahahahaha…

Maar dat is nog niet alles. Kort na het gebeuren nam de FBI alle beeldmateriaal van camera’s in de buurt in beslag. Ondanks verzoeken werden die nooit vrijgegeven, afgezien van een korte reeks van twee camera’s. Bij minutieus onderzoek bleek dat er een verschil was in inhoud van één frame, het moment dat het vermeende vliegtuig eraan voorbij vliegt, net voor de inslag.

Wat maar één ding betekent; er is met het materiaal gerommeld...

Gaandeweg het kijken naar de laatste aflevering uit deze serie ga je je toch afvragen wat voor lui die “wetenschappers” zijn die zich bezig hielden met het in kaart brengen van het genetisch profiel van het vermeende virus SARS-CoV-2, om op basis daarvan een effectief vaccin te kunnen maken, en ook veilig, natuurlijk…

Je krijgt, na te hebben geluisterd naar wat uitleg van werkelijke experts op dit terrein, toch de indruk dat die lieden wel oliedom moeten zijn. Of hypergeïndoctrineerd tijdens hun opleiding om slechts “ja en amen” te zeggen bij hetgeen ze daar krijgen voorgeschoteld.

Natuurlijk ben ik op veel gebieden ook maar een goed bedoelende leek. Maar niet oliedom. Dat dan weer niet. En zo moeilijk is het ook allemaal niet. Heel simpel, eigenlijk.

Iemand is ziek. Bij elke ziekte zijn er bepaalde uitingen, symptomen, bijvoorbeeld hoesten, kortademigheid, blaasjes op de huid, noem maar op. Aan de hand van de symptomen herken je op het oog de ziekte en weet hoe die te bestrijden. Bij mazelen zie je dit en dat en dat, en dit is wat we ertegen kunnen doen. Maar hoe kom je erachter precies welk deeltje hetgeen is dat ziek maakt en bestreden moet worden?

Robert Koch wordt ook wel “de vader van de moderne bacteriologie” genoemd. Zijn redenering was simpel. Hij bedacht de methode om te bepalen precies welk deeltje voor welke ziekte verantwoordelijk was.

Je neemt dus een zieke. Je haalt er materiaal of vocht uit. Bijvoorbeeld longvocht. Maar in die vloeistof bevinden zich talloze deeltjes van allerlei typen. Die moeten worden gescheiden van elkaar zodat je iets hebt met alleen één bepaald deeltje, de mogelijke kandidaat ziekmaker. Dan is het geïsoleerd, gescheiden van alle andere typen.

Om er meer van te maken kweek je dat deeltje op in een medium. Dat resultaat wordt dan ingebracht bij een gezond proefpersoon. Wordt deze ziek en vertoont deze dezelfde symptomen dan ben je al op de helft. Nu nog even materiaal halen uit de ziek gemaakte proefpersoon. Daar moet je dan datzelfde deeltje als werd ingebracht uit kunnen isoleren. Dan weet je zeker dat dit deeltje, ingebracht na zuivering, hetgeen was dat de ziekte en symptomen veroorzaakte.

Alles bijhouden en opschrijven, natuurlijk, en dat met vakgenoten delen zodat zij aan de hand daarvan het experiment kunnen herhalen om te zien of bij hen hetzelfde gebeurt. Ook wel “peer review” genoemd. Of collegiale toetsing, in goed Nederlands. En, als iedereen het met elkaar eens is dat alles goed is gedaan en de uitkomst klopt, dan kan men op zoek gaan naar een geneesmiddel.

De uitkomst van het onderzoek wordt voortaan gebruikt om volgende gevallen met dezelfde symptomen te duiden en behandelen. Valt eigenlijk best mee, niet moeilijk te begrijpen. Zou je denken. Zoals zo vaak, als je gezond verstand gebruikt.

Wat bij de eerder genoemde “wetenschappers” lijkt te ontbreken. Ze lijken blind. Houden zichzelf voor de gek. En krijgen daar nog goed voor betaald ook. Gekke wereld…

Altijd fijn om eens te kunnen komen met goed nieuws. Dat kunnen we wel gebruiken, te midden van alle angstzaaierij over “virussen,” onnodige en kinderachtige oorlogen, waar de (krachten achter) de VS de rol vervult van de bullebak, de pestkop, de klier op het schoolplein, die altijd zijn moet krijgen en anders direct met de knuisten dreigt.

Of de chantage van zogezegd arme landen die verleid worden om leningen af te sluiten die men nooit terug kan betalen zodat de leningverstrekkers de natuurlijke hulpbronnen en bodemschatten, die als onderpand zijn gegeven voor de lening, in beslag kan nemen en uitbuiten, terwijl de nog steeds arme bevolking het nakijken heeft.

In een schijnwereld, waar alles dat wordt voorgespiegeld eerder het omgekeerde is. Geen rechtspraak maar kromspraak. Geen geneeskunde maar ziekmaakkunde. Winst voor de aandeelhouders, het verlies voor de burger. Geen regelen van zaken voor ons, maar regels maken tegen ons. Waar vrijheid van meningsuiting het veld moet ruimen voor censuur. Met leugenachtige bestuurders die niet liegen. Toch, meneer Opstelten?

Waar burgers zich aan de wet moeten houden maar regeringen, blijkbaar mag dat zomaar, onwelgevallige personen die de werkelijke waarheid te dicht naderen door geheime diensten op kunnen laten ruimen. Of opsluiten. Zoals die arme Julian Assange. Nu allemaal stemmen op Forum voor Democratie. Zij hebben in hun verkiezingsprogramma opgenomen deze onschuldige journalist asiel te zullen bieden in Nederland.

En zo verder…

Dat lucht op. Ben ik dat ook weer kwijt.

O ja, ik zou het bijna vergeten, goed nieuws. Nou, goed nieuws en slecht nieuws. Eerst maar het slechte nieuws, dan. Het zal niet echt komen als een verrassing voor degenen die regelmatig vertoeven op niburu.co, maar ook de klimaatcrisis is één groot bedrog. Goh…

Het goede nieuws dat daaruit volgt is dat we ook hier, net als voor “het virus,” niet bang hoeven zijn. Integendeel. En geef dat maar snel door aan al die schoolgaande kinderen waarvan velen worden verplicht elke dag te kijken naar het Jeugdjournaal dat overloopt van op kinderen gerichte propaganda. Bangmakerij die ervoor zorgt dat vele kinderen, die gewoon kind moeten kunnen zijn, lekker rennen en spelen, nu al depressief zijn door een dikke overdosis aan klimaatpaniek die ze hebben meegekregen nog voor ze naar het voortgezet onderwijs gaan.

En aan al die misleide malloten die snelwegen blokkeren en zich vastplakken aan kunstwerken. Wat een zielige aandachttrekkers. Is klimaatverandering de schuld van Rembrandt? Van van Gogh?
Die laatste groep van hun ongelijk overtuigen? Succes daarmee…

Enne… Fijn dat jullie er zijn!

De grafieken uit de presentatie vind je hier:
https://thefatemperor.com/wp-content/uploads/2023/09/25-Top-Climate-FACTS-CO2-from-Co2Coalition.org-resource.pdf

Hier kun je een interview beluisteren met dr. John Christy:
(De video is alleen voor leden, scroll naar beneden om te beluisteren)
https://www.biznews.com/energy/2022/12/12/climate-crisis

Misschien komt het omdat ik soort van bezeten ben van taal. Of door de mate van bewustzijn die me ten deel mocht vallen. Waarschijnlijk allebei.

Laten we deze eerste zin eens onder de loep nemen. Het eerste woord is “misschien.”
Wat feitelijk betekent dat het zou kunnen zijn, maar niet definitief is, geen 100%, geen zeker weten.

Dan, de laatste zin, als je twee woorden een zin mag noemen, opent met “waarschijnlijk,” wat een synoniem is, een ander woord voor “misschien.”
De zekerheid, één van de belangrijkste zaken in het leven van een mens, ontbreekt.

Het is iets dat me al heel lang opvalt. Als je je taal machtig bent, en je luistert goed wanneer “wetenschappers” of “experts” aan het woord zijn in een interview, dan hoor je in hun betogen heel vaak deze woorden en frasen; waarschijnlijk, mogelijk, reële kans, we denken dat, we nemen aan dat, we vermoeden dat, de theorie is, de algemeen aanvaarde consensus is…

Al die termen hebben één ding gemeenschappelijk: het staat niet vast, het is geen zekerheid, we weten niet of hetgeen we met veel bravoure openbaren ook daadwerkelijk klopt. Met andere woorden, we gebruiken dure woorden en woordgoochelarij om de indruk te wekken dat we weten waar we het over hebben, maar we doen eigenlijk ook maar een gok.

Een gok met grote gevolgen. Natuurlijk zijn ook hier weer vele voorbeelden van te noemen. Vandaag kijken we naar de kwestie van klimaatverandering. Heette dat vroeger niet de opwarming van de Aarde? Global warming? Tot uit werkelijke gegevens uit de echte wereld, niet uit computermodellen, bleek dat er geen sprake was van opwarming, eerder het tegendeel? Toen was het in één keer klimaatverandering. Want daar kun je alle kanten mee op.

Koude zomer? Klimaatverandering! Koude winter? Klimaatverandering! Overstromingen? Orkanen? Bosbranden? KLIMAATVERANDERING!!!

In een ideale wereld zou men luisteren naar beide kanten van het debat. Maar we leven niet in een ideale wereld. Verre van dat. En zo kan het dat, opnieuw, de wereld wordt bedrogen, met vergaande consequenties. Klein persoonlijk voorbeeld.

Zo’n twaalf jaar geleden, toen autorijden te duur werd, ben ik, om toch enigszins mobiel te blijven, overgestapt op een scooter, 4-takt, lekker zuinig, verbruikt ongeveer 1 liter brandstof per 45 kilometer. Da’s redelijk betaalbaar.

Mijn geliefde vervoersmiddel heeft er nu net meer dan 50.000 klimeter opzitten
en doet het nog prima. Start altijd, rookt niet, loopt perfect. Ik heb de afgelopen jaren zeer zuinig geleefd en gespaard voor een nieuwe. Dat spaargeld verliest elke dag van inflatie aan waarde. Misschien was het raadzaam dezelfde brommer nieuw te kopen en ze afwisselend te gebruiken, tot de eerste de geest zou geven, en dan verder op de nieuwere. Maar dat model werd al zes jaar niet meer geleverd. Waarom? De steeds verder aangescherpte milieunormen met betrekking tot CO2-uitstoot…

Deze video is een mooie aanvulling op de documentaire “Het grote bedrog van de opwarming van de Aarde,” ook op dit kanaal te zien.

Misschien was een betere titel voor deze aflevering geweest “100 dingen die je niet wilt weten over AIDS, maar wel moet weten.”

Het was net in de tijd waar ik enigszins seksueel actief begon te worden. Enigszins, want zo makkelijk was dat toen allemaal niet. Toen kwam AIDS. Dat maakte seksueel contact behoorlijk veel moeilijker. De meesten waren bang. Ik was 18. Ik was onverschillig. Het leven was toch al kut. Boeien…

De beste manier, zo leek het, om geen AIDS te krijgen was geen seks hebben. Noodgedwongen was ik daar heel goed in, dus ik ontsnapte aan dit vreselijke lot, zo meende ook ik. Het was midden jaren 1980’. Geen internet of mobiele telefoons om je kennisbassin te vullen. Ook ik was nog besmet met het virus van onwetendheid. Je wist niet beter dan wat je door autoriteiten werd verteld de waarheid was. Je kon je niets anders voorstellen.

Als je informatie ziet als het medicijn tegen onwetendheid dan zou je kunnen zeggen dat het internet, als je de weg kent, onze apotheek is. Kennis is macht. Niet zozeer macht over anderen, maar macht over je binnenwereld, waar je dialogen voert met de stemmen in je hoofd, wat de meesten zouden benoemen als hun gedachten en hun denken. Want de processen daarbinnen worden mede gevoed door informatie van buitenaf.

Het is tijdens de plandemie vaak benoemd, maar nooit echt doorgedrongen tot de massa. Angst verlamd. Het zorgt ervoor dat je de controle over je gedachten kwijtraakt en je verliest in allerlei vage, meestal ongegronde speculaties. Het zorgt ervoor dat je niet meer goed kunt nadenken. En als een autoriteit de reikende hand uitsteekt, jou vertelt wat er aan de hand is en wat je moet doen, dan neem je dat graag aan. Het biedt enige rust in je hoofd. Maar het neemt de angst en de speculaties niet weg. Zeg maar een soort paracetamol. Het helpt een beetje, maar meestal niet goed of lang genoeg.

Zoals met zoveel zaken waarover in de media lange tijd veel heisa wordt gemaakt en dan plotseling uit beeld verdwijnen, zo ging dat ook met AIDS. Er kwam geen geneesmiddel maar wel een medicijn. Je ging er niet meer dood aan.

Ken je die uitdrukking “het middel is erger dan de kwaal”? Dat dus.

Om te beginnen, zoals we dat in deze serie al eerder zagen bij polio, pest, pokken, etc., ook hier ontdekken we opnieuw dat er andere oorzaken lijken te zijn dan de aangewezen zondebok, een virus met de naam HIV.

Eerst ging het voornamelijk om homoseksuele mannen. Een minderheid van homo’s gingen zich in de jaren 1970’en 1980’ te buiten aan seksuele uitspattingen. Niks mis mee, ieder diertje zijn pleziertje. Maar dit ging gepaard met een buitensporig gebruik van allerlei chemische middelen en drugs. Slecht voor je lichaam zorgen. Doe je dat jarenlang dan kun je verwachten dat je lichaam een keer gaat protesteren. Het middel, toen het er kwam, bleek inderdaad erger dan de kwaal. De boude stelling: de meesten die AZT kregen maar toch overleden aan AIDS overleden door AZT.

Sterkte met het verwerken van je boosheid.

Misschien was een betere titel voor deze aflevering geweest “100 dingen die je niet wilt weten over AIDS, maar wel moet weten.”

Het was net in de tijd waar ik enigszins seksueel actief begon te worden. Enigszins, want zo makkelijk was dat toen allemaal niet. Toen kwam AIDS. Dat maakte seksueel contact behoorlijk veel moeilijker. De meesten waren bang. Ik was 18. Ik was onverschillig. Het leven was toch al kut. Boeien…

De beste manier, zo leek het, om geen AIDS te krijgen was geen seks hebben. Noodgedwongen was ik daar heel goed in, dus ik ontsnapte aan dit vreselijke lot, zo meende ook ik. Het was midden jaren 1980’. Geen internet of mobiele telefoons om je kennisbassin te vullen. Ook ik was nog besmet met het virus van onwetendheid. Je wist niet beter dan wat je door autoriteiten werd verteld de waarheid was. Je kon je niets anders voorstellen.

Als je informatie ziet als het medicijn tegen onwetendheid dan zou je kunnen zeggen dat het internet, als je de weg kent, onze apotheek is. Kennis is macht. Niet zozeer macht over anderen, maar macht over je binnenwereld, waar je dialogen voert met de stemmen in je hoofd, wat de meesten zouden benoemen als hun gedachten en hun denken. Want de processen daarbinnen worden mede gevoed door informatie van buitenaf.

Het is tijdens de plandemie vaak benoemd, maar nooit echt doorgedrongen tot de massa. Angst verlamd. Het zorgt ervoor dat je de controle over je gedachten kwijtraakt en je verliest in allerlei vage, meestal ongegronde speculaties. Het zorgt ervoor dat je niet meer goed kunt nadenken. En als een autoriteit de reikende hand uitsteekt, jou vertelt wat er aan de hand is en wat je moet doen, dan neem je dat graag aan. Het biedt enige rust in je hoofd. Maar het neemt de angst en de speculaties niet weg. Zeg maar een soort paracetamol. Het helpt een beetje, maar meestal niet goed of lang genoeg.

Zoals met zoveel zaken waarover in de media lange tijd veel heisa wordt gemaakt en dan plotseling uit beeld verdwijnen, zo ging dat ook met AIDS. Er kwam geen geneesmiddel maar wel een medicijn. Je ging er niet meer dood aan.

Ken je die uitdrukking “het middel is erger dan de kwaal”? Dat dus.

Om te beginnen, zoals we dat in deze serie al eerder zagen bij polio, pest, pokken, etc., ook hier ontdekken we opnieuw dat er andere oorzaken lijken te zijn dan de aangewezen zondebok, een virus met de naam HIV.

Eerst ging het voornamelijk om homoseksuele mannen. Een minderheid van homo’s ging zich in de jaren 1970’en 1980’ te buiten aan seksuele uitspattingen. Niks mis mee, ieder diertje zijn pleziertje. Maar dit ging gepaard met een buitensporig gebruik van allerlei chemische middelen en drugs. Slecht voor je lichaam zorgen. Doe je dat jarenlang dan kun je verwachten dat je lichaam een keer gaat protesteren. Het middel, toen het er kwam, bleek inderdaad erger dan de kwaal. De boude stelling: de meesten die AZT kregen maar toch overleden aan AIDS overleden door AZT.

Sterkte met het verwerken van je boosheid.

De meesten die ik op straat zie lopen, kromme rug, het hoofd nog verder naar beneden gebogen, turend naar en vegend over een scherm waar ze God weet wat doen, zullen zich waarschijnlijk nooit hebben afgevraagd hoe dat kleine wondertje der technologie eigenlijk werkt. Wat natuurlijk ook niet nodig is om het apparaatje te bedienen. Dat kan een kind. En, tot mijn grote spijt, is dat nu blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld. Dat kinderen van 6, 7, 8 jaar oud een eigen telefoon hebben. Een “device,” in goed Nederlands, van toch altijd een paar honderd euro. Alsof het niks is. Maar deze video gaat niet over de dopamineverslavingspandemie. Want zo mag je dat best noemen. Ander keertje.

Want we nemen allerlei facetten rond de gebeurtenissen van 11 september 2001 onder de loep. Vandaag kijken we naar het raadsel van telefoongesprekken die passagiers naar verluidt maakten vanuit de gekaapte vliegtuigen. Met een mobiele telefoon.

Terugkomend op de zin waarmee dit schrijven opent, hoe werkt dat mobiele telefoonverkeer eigenlijk? En, belangrijker nog, hoe zat dat in 2001?

Het zat zo. Als je belt stuurt je telefoon een zwak signaal naar de dichtstbijzijnde ontvangsttoren. Het systeem “ziet” waar je bent en hoe sterk het aangeboden signaal is. Dit gebeurt continue als je belt. Als je je in enige richting verplaatst “ziet” die toren dat ook.

Als je inderdaad in beweging bent komt er een moment dat je verder weg bent van de oorspronkelijke toren en dichter in de buurt komt van een volgende toren. De verbinding wordt dan overgedragen van de ene naar de andere toren, en blijft bestaan. Je merkt er niks van.

De torens staan op de grond. Jij loopt op de grond. Daar ga ik tenminste van uit. Of je rijdt op de fiets, of in een auto. Niet belangrijk.

In 2001 was het systeem daarop berekend. Maar er zijn natuurlijk twee belangrijke verschillen tussen verkeer op de grond en in de lucht. Ten eerste, wie had dat gedacht, een vliegtuig vliegt niet over de grond maar hoog in de lucht. Hoog boven de torens, dus. Ver erboven. Kilometers. En een stukje sneller dan het auto’s is toegestaan te rijden.

Om kort te gaan, vliegtuigen vlogen veel sneller dan het voor de torens mogelijk was om de verbinding telkens naar een volgende toren over te dragen. Een verbinding behouden, als die al gemaakt kon worden, was niet mogelijk.

Uit gegevens van zwarte dozen weten we op welk tijdstip welk vliegtuig hoe hoog en hoe hard vloog. Spoiler alert: veel hoger en sneller dan mogelijk was voor mobiel verkeer. Toch vertelt het officiële vertelsel, want dat is het, dat passagiers wel met hun mobiel konden bellen. En tijdschrift Popular Mechanics zei dat het wel kon, dus dan kan het. Punt. Onderbouwing is blijkbaar niet nodig.

Een Japans tv-programma nam de proef op de som. Drie verschillende merken mobieltjes werden mee de lucht in genomen. Hieruit bleek dat mobiel telefoonverkeer niet mogelijk was boven drie kilometer.

Wie verkoopt er nepnieuws? Zijn het domoren of jokkebrokken?

Een topsprinter kan een snelheid van bijna 45 km/u bereiken zonder schade op te lopen. OK, misschien een spier of peesblessure. Tenminste, als hij zich door de lucht beweegt, die weinig weerstand biedt. Maar stel dat je hem zou uitrusten met een straalmotortje op zijn rug om hem heel hard door water te bewegen, een medium dat veel dichter is dan lucht en daarmee veel meer weerstand levert, dan is de kans groot dat onze arme atleet armen en benen zal verliezen.

Een sporter die rent over land is natuurlijk niet te vergelijken met een Boeing 757 of 767. Het is een beetje de bedoeling van een vliegtuig, om de lucht in te gaan, en niet zo’n beetje. De gemiddelde vlieghoogte is tussen 11 en 12 kilometer.

Weer zo’n leuk weetje, weet je? Op die hoogte is de lucht veel ijler, zeg maar dunner, dan op zeeniveau. Hoe hoger, hoe dunner, hoe lager, hoe dikker. Nix moeilijks aan. Gevolg van dikkere lucht, net als in de vergelijking tussen lucht en water, is veel meer weerstand.

Logisch dus dat een vliegtuig op kruishoogte, waar de weerstand veel minder is omdat de lucht daar veel dunner is, met hetzelfde motorvermogen veel harder kan vliegen zonder nadelige gevolgen voor de structuur van het vliegtuig.

Hierom heeft ieder type een maximaal verantwoorde snelheid bij verschillende vlieghoogten.

Omdat we geen onzin willen verkopen halen we de bevindingen erbij van de officiële Onderzoekscommissie 11 September. Volgens hun onderzoek zouden de vliegtuigen die beide torens van het World Trade Center troffen bij het aanvliegen snelheden hebben gehaald van tussen 900 km/u tot boven 1.000 km/uur. Op zeeniveau, wel te verstaan. En het zou gaan om een gewoon passagierstoestel uit de burgerluchtvaart, waarvan de specificaties ook bekend zijn, zoals de eerder genoemde maximum verantwoorde snelheid.

Even Boeing bellen, de fabrikant van de onfortuinlijke vliegtuigen. Naar verluidt, in ieder geval. Een onderzoeker stelde de vraag of hun toestel, de Boeing 767-200, in staat was om 800 km/u te vliegen op 200 meter hoogte. De dame aan de telefoon moest er hartelijk om lachen om daarna mee te delen dat dit niet kon.

Misschien dat niemand van de onderzoekscommissie op hetzelfde idee is gekomen?

Ook dit doet weer vele vragen rijzen. Als het niet kan, maar het gebeurt toch, zou dit je niet brengen tot de gedachte dat het misschien andere vliegtuigen waren? Met een veel sterkere structuur tegen de hogere luchtweerstand op geringere hoogten? Zwaardere motoren? Militair toestellen, wellicht, op afstand bestuurd? Want een militair zou zich niet vrijwillig te pletter vliegen…

Dit lijkt vergezocht maar wordt plausibel als je weet dat de CIA al in 1963 kwam met een voorstel voor Operation Northwoods. Het idee was o.a. een burgertoestel in de lucht van plaats te laten ruilen met een militair toestel zonder dat dit werd opgemerkt door verkeersleiding. Het militaire toestel zou dan doorvliegen om een doel te treffen. Een doel als misschien de verlokkelijk hoge torens van het WTC?

We zijn nog niet eens op een derde van de documentaire, maar de vreemdheden blijven zich opstapelen.

Het lijkt iets typisch Amerikaans. Iets beweren, hard roepen, zonder te komen met keihard bewijs dat wat wordt gezegd ook daadwerkelijk klopt. Het is een bekend patroon. We zagen dat ook bij “het neerhalen, door Poetin, van een Nederlands burgerluchtvaarttoestel.” Al snel werd van Amerikaanse zijde geroepen dat zij zeker wisten dat het die vermaledijde Russen waren die een Buk-raket afvuurden op het onfortuinlijke vliegtuig. Ze hadden de bewijzen. Maar die mochten wij niet zien. Tuurlijk. Snap ik. Nationale veiligheid. En Amerikanen liegen niet. Toch?

Zo zagen we in de vorige aflevering dat met stelligheid werd beweerd dat het ging om 19 kapers die, vanaf drie verschillende vliegvelden, begonnen aan hun dodelijke missie.

En ook al was het 2001, geen 1984… ik bedoel 2023, het was nou niet dat er op vliegvelden toen geen beveiligingscamera’s hingen. Dus zou je denken dat er volop beelden zijn van de kapers waarop te zien is hoe ze zich door de luchthavens bewegen om uiteindelijk de slurf te betreden die hen naar het vliegtuig leidde. Die waren er niet. Nationale veiligheid, misschien?

Hetzelfde zien we hier als het gaat om de vluchtgegevensrecorders en cockpitvoicerecorders. Ook bekend als de “zwarte dozen.” Ook al zijn ze knaloranje, voor de zichtbaarheid. Hierop worden… ach, de naam zegt het al, dat hoef ik jullie niet uit te leggen.

Je zou verwachten dat, wanneer gevonden, op de voicerecorder het moment te horen zou zijn waarop de kapers de cockpit binnendringen om de besturing over te nemen, ook al konden ze voor geen meter vliegen, zoals we eerder al zagen. Als ik me de situatie voorstel dan verwacht ik gebons te horen, geschreeuw, gevloek. Maar nee.

Voor zover ze werden gevonden en niet onherstelbaar waren beschadigd, was er niets van dat alles te horen.

Beweerd wordt dat de zwarte dozen van de toestellen die de torens van het World Trade Center raakten niet werden gevonden. Ook al weer vreemd, omdat al het puin dat werd afgevoerd van Ground Zero, de plek waar de torens stonden, zorgvuldig werd onderzocht op menselijke resten. Ik ben maar een simpele vent, wat weet ik nou? Maar volgens mij heeft een menselijk lichaam geen onderdelen die groter zijn dan een zwarte doos. Ook geen oranje onderdelen. Dus die nagenoeg onverwoestbare zwarte dozen zijn verdampt? In een kantoorbrand, waar de temperatuur niet hoger wordt dan een graad of 600 Celcius? Daar komen we binnenkort wel aan toe.

Lachen is gezond. Dat is wetenschappelijk aangetoond. Al ben je depressief en is je lachen hartstikke nep, dan nog heeft het een positief effect. Er zijn zelfs zogenaamde “lach-goeroes” die erin onderwijzen. Tis echt waar.

En als je met regelmaat om je eigen domheden kunt lachen dan ben je goed op weg om je ego onder controle te krijgen. Iets waarvan het cruciaal is, voor een betere toekomst, dat dit massaal gebeurt, net als een flinke uitbreiding van ieders bewustzijn. Dit beseffend tot in mijn diepste vezels, en kijkend naar de wereld om me heen, het stemt me somber…

Pfffff… Hoe zelfs in een stukje schrijven de stemming volledig kan omslaan binnen twee paragraafjes… De disclaimer zegt deze keer toch dat de video om te lachen is?

Dat is ook zo. Vergeet gewoon de tweede paragraaf.

Ik kwam deze korte video tegen en, hoewel ik druk ben met twee grote projecten, ik kon het niet laten om dit er even tussendoor te doen. Dan maar geen pauze…

En de video is leuk gemaakt, leuk gespeeld. En bedoeld om Oprah Winfrey in haar gezicht uit te lachen. Je kent haar toch wel? “Jij een auto! En jij een auto! Jullie allemaal een auto! Kijk maar onder je stoel!” Die Oprah Winfrey. Multi-miljardair Oprah Winfrey. Groot geworden met een middagpraatprogramma. Hoe lang wel niet, 25 jaar, zoiets? Goed geboerd.

Samen met andere stinkend rijke vriendjes zit ze in een clubje. Het zijn goede mensen. Daarom heet hun clubje ook “The Good Club.” Echt goede mensen. Om een paar andere mega-filantropen te noemen; Bill Gates, o.a. bekend van bevolkingsbeperking en vaccins; George Soros, grootgever aan organisaties en instellingen die er allerlei agenda’s door moeten rammen, zoals Black Lives Matter en LQTG… die beweging met al die letters; Rockefeller, wiens voorouders de wereld richting vergiftiging met medicijnen en schadelijke straling manoeuvreerden door met hun schier eindeloze kapitaal het gehele medische terrein te infiltreren, over te nemen en in te vullen naar hun visie. Om nog rijker te worden. En met die rijkdom nog meer macht over heel veel anderen te verwerven. Dat soort mensen.

Enfin, zoek het zelf maar op, anders is zo mijn aantal letters weer op…

Al die “puntje puntje puntje’s” helpen in dat opzicht ook niet. Dat mag best wat minder. Alleen aan het einde, of zo… Poep, doe ik het weer… Oude honden, nieuwe truukjes, enzo…

Terug naar onze goede mensen, Oprah, eigenlijk.

Ach, de video is maar 1.38 minuten. Kijk zelf maar. Lach erom en denk er het jouwe van…

Wanneer je beschikt over voldoende informatie, het werk hebt gedaan, dan kun je slechts tot de conclusie komen dat het hele vertelsel betreffende 11 September van onwaarschijnlijkheden en toevalligheden aan elkaar hangt. Het rammelt als een drie jaar oude fiets van de Lidl.

Toch zullen volgende generaties, als er al over wordt “onderwezen” tijdens de “geschiedenisles” (programmering met propaganda en psychologische methoden...), steeds het officiële verhaal te horen krijgen. Wat ons door de gevestigde media is en wordt voorgehouden over de gebeurtenissen die plaatsvonden op 11 september 2001.

Massimo Mazzucco’s documentaire stelt slechts vijftig vragen. Het hadden er net zo goed 500 kunnen zijn. Of nog meer. De Italiaanse filmmaker was tevens lid van het prestigieuze panel Consensus 9/11. De serie is gebaseerd op het werk van dat panel. Zij hielden zich niet bezig met speculaties over wie en wat er allemaal achter kon zitten. Dat zou een later doel zijn. Wat zij deden is kijken naar bepaalde facetten uit de officiële lezing, onderzoek doen naar de werkelijke feiten en omstandigheden betreffende dat detail, en het benoemen van de discrepanties tussen de twee.

Het resulteerde in de website Consensus911.org. Hier vind je, ook geheel in het Nederlands vertaald, hun bevindingen na het onderzoeken van ruim vijftig van dergelijke punten. Er werd gebruikt van de wetenschappelijke Delphi-methode. Hoe dat precies werkt kun je lezen in hun verantwoording, hier.

Eerder zagen we al hoe, door allerlei omstandigheden en “toevalligheden,” de meest prestigieuze, geavanceerde en kosten verslindende luchtverdediging ter wereld compleet faalde in het onderscheppen van de vier naar verluidt gekaapte burgervliegtuigen. Maar ja, als je bijvoorbeeld kijkt naar de manoeuvre die één van de vermeende kapers, Hani Hanjour, uitvoerde om uiteindelijk het vliegtuig net boven de grond in te laten slaan bij een muur van het Pentagon, een vliegbeweging waarvan ervaren piloten hebben gezegd dat deze nagenoeg onmogelijk is, dan moet die Hani toch een geweldige piloot zijn geweest. Zou je denken…

Niet bepaald. Uit het onderzoek dat volgde op die rampzalige dag… Hoewel… Het was niet bepaald direct de volgende dag dat een commissie werd benoemd en het onderzoek begon naar waarschijnlijk de grootste ramp op Amerikaanse bodem ooit. Sterker nog, meneer Bush de Jongere, toen de President van de Verenigde Staten, vond zo’n onderzoek niet nodig. Het was pas na lang aandringen van vier weduwen van reddingswerkers die om waren gekomen dat de Onderzoekscommissie 11 September in het leven werd geroepen. Na 442 dagen. Lage prioriteit? Ander verhaal.

Uit het onderzoek bleek dat een aantal van de vermeende kapers van grote straalvliegtuigen, toen zij zich meldden bij vliegscholen, “voor geen meter konden vliegen.” In een klein, eenmotorig vliegtuigje, wel te verstaan. Voor de hand liggende vraag is dan hoe deze “piss poor pilots” met zulk een precisie konden vliegen om hun doelen te raken?

Wie denkt dat het verguizen van artsen die er een andere mening op na houden iets is van de laatste paar jaar, het is de moeite waard te kijken naar deze aflevering.

Dit is precies de reden waarom ik zo dol ben op geschiedenis. Boordevol informatie waardoor je huidige zaken in een heel ander licht gaat zien.

Ondanks onze moderne communicatiemiddelen, permanente beschikbaarheid over alle informatie, op elk terrein, zal het gedurende “corona” de meeste mensen zijn ontgaan dat er vele artsen en andere deskundigen waren die een heel ander geluid lieten horen dan zij vernamen via de spreekbuizen van de beleidsmakers, en de diverse agenda’s erachter, de publieke omroepen en gevestigde media.

Dan ligt het in de lijn van de logica aan te nemen dat zij ook niet weten dat van overheidswege, op allerlei geheime en slinkse manieren, deze mensen de gelegenheid om vrij te spreken werd ontnomen.

Waarom? Als je het gelijk aan je kant meent te hebben ga je toch met graagte het debat aan?

En wekt het ontwijken van dit debat, op de meest achterbakse manieren, niet juist de indruk dat je niet in staat bent om je verhaal te verdedigen? Ofwel, dat je het gesprek ontwijkt omdat je weet dat je lulkoek verkoopt en zult worden ontmaskerd als de bedrieger die je bent? Dat het dan afgelopen is met je macht over vele anderen?

Dit soort zaken zijn zodanig groot dat het verre ons geconditioneerde, en daarmee zeer beperkte voorstellingsvermogen ver te boven gaat. De enige remedie is dat we ons informeren. De geschiedenis induiken waar we informatie op kunnen doen uit het verleden, om fouten uit het verleden in de toekomst te voorkomen.

Als je leert van je fouten dan zijn het geen fouten, maar lessen.
In een perfecte wereld…

In de aflevering van vandaag nemen een aantal van die dwarsliggers ons mee, terug in de geschiedenis. Er wordt gekeken naar eerdere incidenten waar “de wetenschap” het collectief bij het verkeerde einde had.

Eerder zagen we dit al bij polio. “Het is een virus!” werd geroepen door alle geleerde vakbroeders. Inenten maar, en de kassa rinkelt vrolijk. Maar het was geen virus. Het bestaan hiervan is nooit wetenschappelijk aangetoond. Mensen werden wel ziek, dus er moest een oorzaak zijn. Die was er ook, het gebruik van loodarsenaat en DDT als pesticiden.

Hetzelfde kunnen we zien bij pokken. Ook hier zou sprake zijn van een besmettelijk virus. Ook hier werd vol overtuiging geënt. Maar het bleek geen virus maar slechte hygiënische omstandigheden en slechte voeding die de veroorzakers van pokken waren. Verbeterden de omstandigheden dan verdween pokken als sneeuw voor de zon. Ook hier richtte “het vaccin” slechts schade aan. Iets goeds deed het niet.

Een vooraanstaand arts werd, einde 19de eeuw, door Encyclopedia Britannica gevraagd een artikel te schrijven over vaccinatie. Hij deed zelf onderzoek, vond geen bewijs dat vaccinatie ondersteunde, berichtte dit en werd gedeplatformed, zoals dat tegenwoordig in goed Nederlands heet. Nix nieuws onder de zon…

Er blijven zeer veel vragen onbeantwoord waar het gaat om de gebeurtenissen van 11 september 2001. Daarnaast, en daar is dit kanaal voor, kennen de meesten slecht het inmiddels welbekende “officiële narratief” en ontbreekt het hen aan de overmaat aan aanvullende informatie die het heel wat plausibeler maken om aan dat officiële vertelsel te twijfelen.

Een aantal van de vijftig vragen die de Italiaanse documentairemaker Massimo Mazzucco stelt betreft de luchtverdediging van het noord oostelijk deel van de Verenigde Staten, juist dat deel van het land waar een terroristische aanval het meest waarschijnlijk was. Het deel waar New York ligt, met de markante Twin Towers van het World Trade Center, en de hoofdstad Washington, met aantrekkelijke doelwitten als de Parlementsgebouwen, het Witte Huis en het hoofdkwartier van het Ministerie van Defensie, het Pentagon.

Wie bekend is met het absurde defensiebudget van de VS zou verwachten dat het land vergeven is van luchtmachtbases, tjokvol gevechtsvliegtuigen die permanent klaar staan om het land te verdedigen tegen aanvallen vanuit de lucht. Wat ook zo is. Normaal gesproken.

Maar juist op die historische dag waren er een aantal oefeningen gelijktijdig gepland. Lang verhaal kort, op het moment dat het nodig was waren er slechts vier jagers beschikbaar voor de verdediging van het noord oostelijk luchtruim. Alle anderen bevonden zich op oefening, ver weg.

Onderdeel van de oefeningen waren gesimuleerde radarbliepjes die, je gelooft het niet, voor de oefening gesimuleerde gekaapte vliegtuigen vertegenwoordigden. Toen bleek dat er in werkelijkheid kapingen gaande waren ontstond verwarring rond de gesimuleerde radarsignalen. “Iemand vroeg vertwijfeld: “Is dit echt of is dit de oefening?”

De paar vliegtuigen die wel beschikbaar waren werden de verkeerde kant opgestuurd… Tegen de tijd dat er luchtondersteuning kwam was het al te laat. Naar verluidt hadden drie vliegtuigen doel getroffen, een vierde zou door passagiers heroverd zijn en neergestort.

Dit alles overwegend moet ik vaak denken aan de film “Clear and Present Danger” uit, let wel, 1994. Het plot doet er verder niet toe, maar ik herinner me de scène binnen een commandocentrum waar leiding wordt gegeven aan een bepaalde operatie. Ik zie nog voor me de grote hoeveelheid aan elektronische apparatuur waarmee werd opgespoord en gevolgd. En hoe succesvol men daarin was.

1994. 11 September was 2001, zeven jaar daarna. Dan zou je toch denken dat er in de tussenliggende tijd allerlei ontwikkelingen zijn geweest op dat gebied. Dat het allemaal nog beter zou functioneren.

Maar op 11 September bleek de waarheid anders. Hoe kan zoiets? Als op zich staand feit zou je het als ongelukkig toeval kunnen wegwuiven.

Aan de andere kant zou je kunnen stellen dat het wel heel mooi in het scenario van de vermeende terroristen paste. Zij konden toch niet weten dat de verdediging zo zwak zou zijn op de dag die zij hadden gekozen?

Vreemd. Heel vreemd...