You are about to action:
Object being modified by the action
Do you want to proceed?
Ἐμβατήρια
Ἐμβατήρια
ΣMΗΝΗ ΒΑΛΧΑΛΛΑΣ
Ξέρω μιά χώρα μυστική
επάνω στο Βορρά
εκεί ‘ν’ του Ήλιου η κρυφή
κι ατέλειωτη χαρά.
Εκεί είν’ ο Ήλιος μόνος Αρχηγός
κι ο πόλεμος αυθεντικός (δις)
Σκότη πηχτά λυσσομανούν
με μουγκρητά φιδιών·
νέγροι, μογγόλοι αποτελούν
στίφη τυμπανιστών.
Τυμπανιστών της κόλασης συρμών
κι Οβρηών του Σκοταδιού πιστών!
Απ’ την Βαλχάλλα σμήνη ορμούν
ηλιακών αιχμών·
είν’ οι αιχμές που τις κρατούν
τάξεις Στρατιωτών.
Στρατιωτών πιστών αγωνιστών
και του Ηλίου των παιδιών!
Η Λήθη απόκοτα καλεί
τα σκότη τα νωθρά·
της Μάχης Σκέψις υψηλή
αλήθεια που νικά.
Νικά, ώς μέσ’ σέ Νύχτα βορεινή
ο Ήλιος μεσουρανεί!
Βόηθα Πατέρα τήν ορμή
στής Μάχης τήν Στιγμή·
-ο Απόλλων ας πρωτοστατή
με κόψι αστραφτερή.
Αστραφτερή αιχμή του Σκοταδιού
Πολέμου λόγχη μαγικού!
Ποτάμι πύρινο ορμά
σάν λάβα στήν κορφή·
λιθάρια, χώματα σκορπά
στην μέρα γιά νά βγή.
Στην μέρα πού στον πάγο περπατεί
φωτιά και φώς, λευκή ψυχή!
Τ’ ΑΗΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ
Τ’ Αητού στους αιθέρες δεσπόζ’ η μορφή
τον Ήλιο ευθύς που ατενίζει·
ρομφαία στα στήθη του είν’ η Ψυχή
σε Στρατιωτών σώματ’ ως σφύζει.
Τ’ Αητού η ματιά είναι προσταγή
σ’ αυτούς που ο Αγών μόνον κι η Τιμή
Νόημα κι Αιώνες ενώνουν
μυχίως πυρώνουν
τον Κόσμο και τον ξανανιώνουν
άλκιμο νιό τον στυλώνουν.
Η τύρβη του όχλου κι η κυκλοθυμιά
κι ο νούς πού ασκόπως αλαίνει
εμάς δεν ταράζει την στέρεη καρδιά
που μέριμνες κι άγχη σιωπαίνει:
ευθύτης ο Δρόμος είν’ του Αητού
Ξανοίγει ώς το βλέμμα, ώς τον άτρομο νου,
Πυρά πού μαζί μάς συντήκει
ώς τον Ήλιο, ώς την Νίκη
Πύργους στήν Μάχ’ μάς ορθώνει
φλόγα λαμπρή που μάς ζώνει.
Λαμπάδα το σώμα και φλόγα η Ψυχή
κατέχει το λεύτερο νεύμα
που ευθύς ανυψώνει τον νιό Μαχητή
(ώ)ς τ’ Αητού το χρυσό το Πνεύμα:
Ολύμπια πετάγματα φωτεινά,
μ’ ατρόμητο φρόνημα στην καρδιά,
τους σάπιους ’ξοπίσω αφήνουν
κι όσους μολύνουν
του Ήλιου η Πυρά αποδιώχνει
-αητούς μοναχά αποχρυσώνει!
Ἡ Δίνη
Στῆς δίνης τὴν ζάλη, τῆς θύελλας ὀργή
ξεσπάει – κατακλύζει τὸῥεῦμα ὅ,τι βρῇ·
ἀσάλευτο ὅμως Κέντρο, ἀτάραχη καρδιά, ψυχῆς ἀλκή
στὴν Μάχη ψυχώνει, τὸ ΑΡΜΑ ὁδηγεῖ.
Τὴν γῆ μας κατέχει φαιὸς συρφετός
– καμώνονται ἀχρεῖοι ποὺ στήνει ὁἘχθρός
πὼς ὁδηγοῦνε τάχα, πὼς τὸ τιμόνι αὐτοὶ γερὰ κρατοῦν
– οἱ νῆές μας, ὅμως, πικρὰ ναυαγοῦν.
Χυμοῦν μανιασμένες ἐχθρῶν οἱὀρδές
– ἀνάχωμα στέκουν μονάχα οἱ καρδιές
πὤχουν φωτιὰ στὴν ῥίζα κι ἀντίκρυ Ὀλύμπου μυστικὴ κορφή,
ποὺ δόρυ κρατοῦνε κι ἁσπίδα μαζί.
Οἱἀρίζωτοι χαῦνοι ὡς ψεῦτες, δειλοί
τὸἔδαφος χάνουν, τοὺς φεύγει ἡ γῆ·
τοῦ φαύλου τους θεάτρου οἱ μάσκες δὲν μετροῦν καθόλου πιά
μετράει τώρα μόνον τοῦἈρίου ἡ καρδιά.
Φωτὸς στήλη βλέμμα κι ἀγκύρωμα νοῦ
στ᾿ἀστέρι τοῦ πόλου, ἀρχὴ τ᾿ οὐρανοῦ
πλοηγὸ, πνοή, πυξῖδα ποὺ δὲν ἀλλοιώνουν δίνες, τρανταγμοί
τὴν ἔχουμε πάγια κρυφὴ προσταγή.
ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΕΙΑΣ
Σαν όλοι φαύλοι γίνουν κι η Πίστι έχει σβηστή
η φλόγα της καρδιάς μας άσβεστη μια κρυφή
σημαία ξαναϋψώνει στ’ αθέρια του Ουρανού
αητοκέλευστα ύψη, Ρομφαία Ψυχής και Νου.
Σαν άπιστοι όλοι γίνουν κι η Λήθη στεριωθή
μιά Φλόγα από τις σπίθες του Νού μας καρτερεί
θρεμμένη απ’ της καρδιάς μας την θέρμη σε ψηλές
κορφές-φρούρια να υψώση Σημαίες μαγικές.
Κανείς μας μή λυγίση σε μέρες χαλεπές!
Παράφωνες τρομπέτες, αλλοιώσεις τρανταχτές
εμάς πια δεν ταράζουν, σταλιά δεν μας πτοούν
– οι νάνοι όσο κι αν σκούζουν, οι Αιώνες καρτερούν!
Καρτέρι στη Ελπίδα, Εκδίκησι κι Οργή
πώς μιά δροσοσταλίδα και μιά σπίθα Χρυσή
κι ο Ήλιος της Φυλής μας ξανά των Αετών
την δυναστεία φέρνουν, θεiκών δημιουργών!
ΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΟΙ ΡΟΔΑΚΤΙΝΕΣ
Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες
’ματοβάφαν το βουνό
προχωρούσαν οι στρατιώτες
στην πλαγιά ένα δειλινό. (δίς)
Θλιβερά ήσαν τα τραγούδια
πένθιμη η μουσική
και αργόσυρτο το βήμα
ναί – ήταν νεκρική πομπή!
Μέ την όψι ανταριασμένη
απ’ τής μάχης τον θυμό
κατεβάζαν μέσ’ στον τάφο
έναν σύντροφο νεκρό…
Τρείς φορές ομοβροντήξαν
στον αέρα ντουφεκιές
και τα χέρια ανατείναν
με πολέμου ιαχές.
Στην μητέρα «ο γιός σας», γράφουν
σ’ υστερνό χαιρετισμό
«έχει πέσει για Πατρίδα
για Εθνικοσοσιαλισμό».
Μέσ’ στο σούρουπο οι σημαίες
ανεμίζανε φρικτά
κι απ’ τα χείλη εφτερουγίσαν
τέτοια λόγια μαγικά:
«Μάταια και σύ δεν έχεις
σύντροφέ μας σκοτωθή·
τον Αμάραντο οι θυσίες
ανεβάζουν νικητή.
Η σκιά σου συντροφεύει
κάθε αγώνα μας ιερό
ώσπου το αίμα μας ρυάκι
να γενή και μάς πηχτό.
Οι λαγκαδιές της Θεσσαλίας
Του Μυστρά μας το καστρί
κι οι κορφούλες του Ολύμπου
αυτά ας έχουνε ζωή
Και το Αίμα μας Αιώνιο
και νεκρό είναι Ζωντανό
λάμπει καίει κι αφυπνίζει
νιότη όλο και παλμό!
Κι οι παλμοί είναι του παιάνος
κι η λαμπράδα του Αητού
και ο ύπνος που ταράσσει
του καλοθρεμμένου αστού.»
Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες
εμηνύσαν την Αυγή
στην φωτιά ξαναχυμήξαν
με μια πίστη και μια ορμή!
ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ Η ΨΥΧΗ
Φρουροί εμείς Στρατιώτες
άσβεστη φλόγα η ψυχή!
Μας οδηγεί σαν ιππότες
σε μιά κορφή μυστική!
Δειλών και φαύλων το «πνεύμα»
δεν βρίσκει τόπο σ’εμάς!
’Μπρός προχωρούμε με σθένος
– στόχος, η Νέα Ελλάς!
Φαύλου θιάσου κομπάρσοι
– αίσχος η κάθε σκηνή!
Ψεύδος και δόλος κι απάτη
που κάθε ανδρεία σφαλεί!
Στου παγωμένου Ολύμπου
την κορφή καίει μιά φωτιά:
είν’ η ψυχή μιας Πατρίδος
που πνίγεται και βογγά!
Μέσ’ στ’ ατσαλένια μας στήθη
λάμπει του Ολύμπου η ψυχή!
Την προσπερνάνε τα πλήθη,
δεν την ’νογούνε πολλοί!
Θά ’ρθη της Δίκης η μέρα,
θά ’ρθη του Ήλιου το Φώς!
Πυρ της Ελλάδος καρτέρα
κι είναι σιμά ο καιρός!
ΧΑΡΑΖΕΙ Η ΑΥΓΗ
Χαράζει η Αυγή στήν νύχτα της φυλής μας
φέρνει το Φως στην σκλαβωμένη Γη·
ως νέοι Ιππότες στην Ημέρα ας ορκισθούμε
στου Αγώνος την Ρομφαία, στην Τιμή!
Νύχτα φρικτή, Ναδίρ της Οικουμένης
ποιός Οδηγός θα διώξη τους Εχθρούς;
Λευκοί αγωνισταί – μάς έχει η Μοίρα ορίσει,
της Νέας Ευρώπης πρωτοπόρους και πιστούς!
Ορυμαγδός στα ζοφερά τα χρόνια
εκφυλισμός, ασχήμια, διαστροφή…
Στα στήθη, όμως, των ηρώων αναβλύζει
μένος-φωτιά που καίει την Παρακμή!
Με μιά ψυχή αδέλφια προχωρούμε
μάς οδηγεί η γενναία μας καρδιά!
Οι Νέοι Ιππότες της Ευρώπης πολεμούνε
βαρειά σπαθιά συντρίβουν τα δεσμά!
Του αθανάτου Ήλιου μας Σημαία
κράτα ψηλά, η ψυχή να φωτισθή·
έχει η πορφύρα του Ηλίου των ψυχών μας
από το Αίμα ηρώων ποτισθή…
Στ’ ανάξιο της δειλίας σάπιο δόγμα
της εχιδνών σποράς μη συνεργής·
εμπρός! Στης Σάλπιγγος το σύνθημα εφόρμα
ως Αετός από τα ύψη Εκδικητής!