Isa Kriens is Juriste, een vrouw met een missie.
Ze ging rechten studeren omdat ze geloofde dat de wet een vertaling is van dat wat rechtvaardig is. Ze geloofde dat wetten er zijn om fundamentele vrijheden te beschermen en veiligheid te waarborgen.
Nu blijkt dat de wetten die ze voorbij ziet komen vooral gericht lijken te zijn op het begrenzen, controleren, en bestraffen. Die wetten worden verdedigd vanuit een zogenaamde beschermingsgedachte.
Maar echte bescherming, de sterkste vorm van bescherming staat niet op je te wachten als je met kleerscheuren in het prikkeldraad hangt, maar neemt je al veel eerder bij de hand om je te behoeden.
Beschermen is behoeden. En daar komt helemaal geen straf aan te pas.
De Coronawet is een dieptepunt. Een vertrouwensbreuk en een omslagpunt in haar leven.
Door deze wet is ze heel anders gaan kijken, ze is gaan zien.
Deze wet maakt een cruciaal onderdeel uit van de tendens die ze persoonlijk als zeer gevaarlijk beschouwd. Het is een tendens van regels, boetes, kliklijnen, en een continue dreiging van verdere vrijheidsbeperkingen. Een tendens waarbij wij mogen leven op de voorwaarden van de overheid. Waarbij teugels worden aangehaald als we niet goed zijn omgegaan met de vrijheid die ons was gegund.
Het is een tendens van schijnvrijheid, schijnveiligheid en schijndemocratie.
Isa snakt naar de tijd dat iemand glimlachend naar haar toeliep met een uitgestoken hand. Dat de fermheid van die handdruk haar wat vertelde. Dat ze spontaan iemand met twee handen bij de schouders kon pakken om te laten voelen wat ze voelde. Ze mist de tijd dat ze zeker wist dat iemand haar ook wilde knuffelen. En dat ze iemand kon troosten. Of dat we elkaar in de armen konden vallen. Omdat we zo blij waren. Elkaar een high five konden geven uit extase. Ze zou zo graag weer willen dansen, stralen en sjansen. Maar dat is verboden, want alles is verboden. Isa vertikt het om me daarbij neer te leggen. Ze leeft bij gratie van haar moeder, niet bij gratie van de overheid.
In haar speech van burgerlijke ongehoorzaamheid, wil ze ons drie dingen meegeven;
1. De Coronawet is onacceptabel én toekomstbepalend
2. Het Nederlandse beleid staat niet op zichzelf, maar maakt deel uit van een mondiaal aangestuurd beleid. Dat wat er in omringende landen gebeurt doet er toe en heeft invloed op onze toekomst, en die van anderen.
3. Verbinding is kracht. En die kracht hebben wij hard nodig bij het aangeven van onze grenzen.
Wij moeten ons verenigen. Want verdeeldheid maakt ons zwak, maar eenheid geeft ons kracht.
Deze kracht van verbinding hebben wij nodig om onze grenzen te herkennen en te bewaken. Om onze gemene deler te vinden. Het zit in het oerinstinct, dat iedereen in zich meedraagt, om de toekomst van onze familie en kinderen te beschermen.
In de flanken hebben mensen elkaar al gevonden. In het midden zit de winst. Ga op zoek naar de moeders in het midden. En naar mannen die voelen. Inspireer mensen met het stellen van je grenzen. Maar wees mild voor andermans angst. Leer luisteren zonder te reageren, te vragen zonder te veroordelen, te inspireren zonder te beleren, en zacht te blijven waar anderen hard worden. Wees hard op je grenzen maar zacht op de persoon. Op die manier kunnen wij elkaar vinden, elkaar voelen en elkaar begrijpen. Verenig je, en hou de gelederen gesloten.
Want als we op het punt komen dat onze grens is bereikt. En dat ons geweten ons weerhoudt van gehoorzamen. En het beschermen van onze kinderen betekent dat we wetten moeten breken. Dan doen we dat samen.
Isa wil mensen informeren en activeren, door haar kennis en gevoel in te zetten voor de bescherming van onze grondrechten. Rechten waar onze voorouders voor hebben gevochten, en die onze rechtstaat ten alle tijden zouden moeten beschermen.
Heb je vragen? Wil je helpen?
stuur een mailtje naar [email protected]
Haar website: www.dekleineactivist.nl/
